Mikroserwisy Java – co to jest? Przykłady, wady i zalety

Czym są mikroserwisy? Zrozumienie architektury 

Mikroserwisy to nowoczesne podejście do architektury budowy rozbudowanych aplikacji. Znacząco zyskało ono na popularności w ciągu ostatniej dekady. Do końca pierwszego dziesięciolecia XXI wieku aplikacje budowane były głównie z wykorzystaniem monolitycznej architektury, w której cała aplikacja budowana była zazwyczaj jako jedna, spójna jednostka. 

W miarę rozwoju projektów i zwiększania ich złożoności, monolityczne aplikacje zaczęły napotykać problemy z elastycznością, skalowalnością i zarządzaniem.  

Rosnące wymagania biznesowe, szybki rozwój technologii internetowych oraz zwiększone oczekiwania co do szybkości dostarczania oprogramowania zmuszały firmy do poszukiwania bardziej elastycznych i skalowalnych rozwiązań. 

Rozwój usług chmurowych, takich jak Amazon Web Services (AWS), Microsoft Azure i Google Cloud Platform, umożliwił łatwiejsze skalowanie i zarządzanie rozproszonymi aplikacjami, a wdrożenie praktyk z obszaru DevOps (połączenie Development i Operations) skłoniło do poszukiwania bardziej zautomatyzowanych, ciągłych procesów dostarczania oprogramowania. 

Wydarzenia te przyczyniły się do stworzenia nowoczesnej architektury budowy aplikacji, która opiera się na założeniach odmiennych do klasycznej architektury typu monolit. 

Definicja mikroserwisów i ich różnica wobec architektury monolitycznej 

Mikroserwisy to architektoniczny wzorzec projektowania systemów informatycznych, w którym aplikacja jest rozbijana na mniejsze, autonomiczne jednostki zwane mikroserwisami.

Każdy mikroserwis reprezentuje odrębną funkcję biznesową i działa jako niezależna jednostka, komunikując się z innymi serwisami za pomocą interfejsów API. Mikroserwisy są modułowe, co ułatwia zarządzanie, rozwijanie, testowanie i utrzymanie systemu. Kluczową cechą jest niezależność, zarówno w zakresie wdrażania, jak i technologii, co pozwala na elastyczność i skalowalność systemu.

Mikroserwisy pozwalają lepiej kontrolować poziom długu technicznego, redukują ryzyko zatrzymania pracy całego systemu z powodu drobnego błędu w jednym obszarze, umożliwiają szybsze i częstsze wdrożenia nowych wersji, a także podnoszą stabilność systemu. 

Do największych różnic pomiędzy architekturą monolityczną, a mikroserwisami zaliczamy: 

Rozmiar i strukturę aplikacji 

• Architektura monolityczna – jedna, zazwyczaj duża aplikacja, w której wszystkie funkcje są zintegrowane i dostępne w jednym miejscu. 
• Mikroserwisy – rozbicie aplikacji na mniejsze, niezależne jednostki reprezentujące konkretne funkcje. 

Sposób komunikacji komponentów 

• Architektura monolityczna – wszystkie komponenty aplikacji działają w jednym procesie, dzieląc te same zasoby i dane. 
• Mikroserwisy – komunikacja między serwisami odbywa się poprzez interfejsy API, co umożliwia komunikację w środowisku rozproszonym. 

Skalowanie aplikacji 

• Architektura monolityczna – skalowanie polega na zwiększaniu instancji całej aplikacji, nawet jeśli tylko część potrzebuje dodatkowych zasobów. 
• Mikroserwisy – poszczególne serwisy mogą być skalowane niezależnie, co umożliwia dostosowanie zasobów tylko dla konkretnych funkcji. 

Elastyczność w aktualizacji 

• Architektura monolityczna – aktualizacje wymagają zazwyczaj zatrzymania całej aplikacji. 
• Mikroserwisy – aktualizacje mogą być wdrażane niezależnie dla poszczególnych serwisów, co minimalizuje wpływ na cały system. 

Sposób zarządzania projektami 

• Architektura monolityczna – jedna grupa programistyczna odpowiedzialna za całą aplikację. 
• Mikroserwisy – różne zespoły mogą być odpowiedzialne za różne mikroserwisy, co ułatwia zarządzanie projektami. 

Odporność na awarie 

• Architektura monolityczna – awaria jednej części może wpłynąć na całą aplikację. 
• Mikroserwisy – izolacja umożliwia pracy innych serwisów pomimo awarii jednego z nich. 

Zalety stosowania mikroserwisów w Java 

Stosowanie mikroserwisów w Java może przynieść wiele korzyści, zarówno z perspektywy programistów, jak i biznesowej. 

Skalowalność i niezależność komponentów 

Wykorzystanie mikroserwisów w Java pozwala na wysoką skalowalność oraz wykorzystanie niezależności komponentów. 

W mikroserwisach, poszczególne serwisy mogą być skalowane niezależnie. Jeśli dany mikroserwis wymaga dodatkowych zasobów w związku z obciążeniem, można go skalować bez wpływu na pozostałe. Java, ze względu na platformę JVM (Java Virtual Machine), umożliwia łatwe dodawanie nowych instancji serwisów na różnych maszynach w sposób elastyczny i wydajny. 

Mikroserwisy w Javie mogą być skalowane zarówno poziomo (dodawanie kolejnych instancji mikroserwisów) jak i pionowo (zwiększanie zasobów dostępnych dla poszczególnego mikroserwisu). Takie podejście daje elastyczność w dostosowywaniu systemu do zmieniającego się obciążenia. 

Java współpracuje dobrze z technologiami kontenerów, takimi jak Docker, co ułatwia przenośność i zarządzanie kontenerami. Dodatkowo, narzędzia do orkiestracji, takie jak Kubernetes, pozwalają na skoordynowane zarządzanie wieloma instancjami mikroserwisów. 

Java jest językiem programowania, który od dawna wspiera modularyzację kodu. Za pomocą mechanizmów takich jak Java Platform Module System (JPMS) można łatwo tworzyć niezależne moduły reprezentujące mikroserwisy. 

Przykłady udanych implementacji mikroserwisów 

Z architektury mikroserwisów przy budowie aplikacji korzystają największe firmy z branży e-commerce, bankowości, telekomunikacji czy sektora rozrywki. Zalety wykorzystania mikroserwisów najlepiej widoczne są przy dużych, rozbudowanych aplikacjach, które muszą zachowywać ciągłość działania i wysoki poziom SLA. Jak wyglądają mikroserwisy w akcji?  

Do najpopularniejszych przykładów udanych implementacji mikroserwisów zaliczamy firmy takie jak: 

• Netflix – popularna platforma streamingowa jest zbudowana na bazie wielu małych i niezależnych serwisów, a większość z nich jest napisana w Javie, korzystając z frameworka Spring Boot. 
• Allegro – największy gracz e-commerce w Polsce porzucił architekturę monolityczną na rzecz mikroserwisów, aby lepiej dostosować się do rosnącej liczby użytkowników i zwiększyć elastyczność rozwoju. 
• Booking.com – z mikroserwisów korzysta również Booking – jedna z największych platform rezerwacyjnych na świecie 
• Spotify – popularna platforma streamingowa dla muzyki, również wykorzystuje mikroserwisy. Ich system jest zbudowany z wielu autonomicznych serwisów, a Java jest jednym z języków programowania używanych do implementacji tych serwisów. 

Wady mikroserwisów – Potencjalne pułapki i jak ich unikać 

Wykorzystanie mikroserwisów bezsprzecznie posiada szereg zalet, które są pożądane w dzisiejszym, mocno scyfryzowanym i szybko zmieniającym się świecie. Należy jednak wiedzieć, że mikroserwisy posiadają również swoje wady. Wady i zalety mikroserwisów wynikają wprost z ich architektury. Zaliczamy do nich między innymi: 

• Skomplikowane testowanie 
• Konieczność zarządzania wersjami i zachowanie kompatybilności 
• Koordynację dużej ilości małych serwisów 

Kompleksowość zarządzania i integracji 

Jedną z głównych wad mikroserwisów jest związana z kompleksowością zarządzania oraz integracji. 

Mikroserwisy często wymagają skomplikowanych mechanizmów komunikacji między sobą. Konieczność zarządzania różnymi protokołami, formatami danych oraz synchronizacja operacji może wprowadzić dodatkową złożoność. 

Integracja mikroserwisów często polega na tworzeniu i utrzymywaniu odpowiednich interfejsów API. Zarządzanie różnymi wersjami interfejsów, ich zgodnością oraz ewolucją staje się skomplikowane, zwłaszcza w przypadku licznych serwisów. 

W środowisku mikroserwisów, zarówno strony konsumentów, jak i serwerów muszą być stale aktualizowane, aby utrzymać zgodność interfejsów. Zarządzanie tym procesem i zapewnienie, aby obie strony były zawsze zgodne, może być trudne. 

W miarę ewolucji mikroserwisów, interfejsy API ulegają zmianom. Zarządzanie wersjami interfejsów, aby zachować zgodność wsteczną, wymaga precyzyjnego planowania i monitorowania, co może być uciążliwe. 

Każdy mikroserwis może wymagać różnych ustawień konfiguracyjnych. Zarządzanie konfiguracją dla wielu mikroserwisów może stać się trudne i czasochłonne. 

W mikroserwisach, awarie w komunikacji między serwisami mogą prowadzić do problemów z dostępnością i spójnością danych. Niezawodność komunikacji staje się kluczowym aspektem zarządzania mikroserwisami. 

Wraz z rosnącą liczbą mikroserwisów, skalowanie systemu staje się bardziej złożone. Konieczność równoważenia obciążenia, monitorowania wydajności i skoordynowanego zarządzania wieloma serwisami wymaga zaawansowanych narzędzi i strategii. 

Aby unikać problemów związanych z kompleksowością zarządzania i integracji w mikroserwisach, ważne jest, aby starannie planować, dokumentować i monitorować interfejsy API, korzystać z narzędzi do automatyzacji zarządzania konfiguracją, implementować mechanizmy kontroli wersji oraz stosować najlepsze praktyki w dziedzinie zarządzania mikroserwisami. 

Podstawowe komponenty architektury mikroserwisów 

Architektura mikroserwisów składa się z wielu składników, z których każdy pełni swoją rolę w zdecentralizowanym systemie. Do podstawowych komponentów architektury mikroserwisów zaliczamy: 

• Mikroserwisy 
• Interfejsy API 
• Zarządzanie konfiguracją 
• Rejestr serwisów 
• Load Balancery 
• Bazy danych 
• Narzędzia do monitoringu i logowania 
• Narzędzia CI/CD  
• Zarządzanie kontenerami 
• Zarządzanie wersjami 

Komponenty te współdziałają ze sobą, tworząc elastyczny i skalowalny system mikroserwisów. Ich skuteczne zarządzanie i integracja wymagają starannego planowania oraz stosowania odpowiednich narzędzi i praktyk 

Jak przygotować przykład aplikacji w mikroserwisach Java? 

Przygotowanie przykładowej aplikacji w mikroserwisach Java wymaga procesu przygotowawczego. W jego ramach należy przejść przez kilka kroków, które pozwolą na sprawne stworzenie aplikacji. Zaliczamy do nich: 

• Określenie funkcjonalności aplikacji 
• Wybór freamworków i narzędzi 
• Implementacja mikroserwisów 
• Zarządzanie konfiguracją i środowiskiem 
• Zarządzanie komunikacją między mikroserwisami 
• Proces testowania aplikacji 
• Wdrożenie aplikacji 
• Monitorowanie, diagnostykę i bieżącą obsługę aplikacji 

Krok po kroku tworzenie mikroserwisu w Java Spring 

Po przygotowaniu się do stworzenia mikroserwisu w Java można przejść do procesu tworzenia aplikacji, który składa się z następujących etapów: 

• Przygotowania środowiska 
• Utworzenia mikroserwisu w przygotowanym środowisku 
• Uruchomienia mikroserwisu 
• Dodania zależności do bazy danych 
• Skalowania utworzonego mikroserwisu 
• Przeprowadzenia testów 
• Wdrożenia na produkcję utworzonego mikroserwisu 

Powyższe kroki to podstawowe zadania, które należy wykonać, aby zbudować mikroserwis w Java Spring. Po ich wykonaniu należy pamiętać, że wdrażanie mikroserwisów wymaga również odpowiedniego zarządzania konfiguracją, monitorowaniem i utrzymaniem. 

Komunikacja między mikroserwisami – protokoły i wzorce 

Komunikacja między mikroserwisami jest jednym z kluczowych aspektów w architekturze mikroserwisowej. Istnieje kilka protokołów i wzorców komunikacyjnych, które są powszechnie stosowane w tym kontekście. 

REST, gRPC i komunikacja asynchroniczna 

REST, gRPC oraz komunikacja asynchroniczna to różne podejścia do projektowania systemów i komunikacji między serwisami. 

REST (Representational State Transfer) to styl architektoniczny, który definiuje pewne zasady, takie jak bezstanowość, zasób jako reprezentacja stanu, jednolity interfejs i rozdzielenie klienta od serwera. 

• Protokół komunikacyjny – HTTP 
• Formaty danych – JSON lub XML 
• Komunikacja – asynchroniczna 

gRPC (gRPC Remote Procedure Call) to framework opracowany przez Google, oparty na protokole HTTP/2. Umożliwia zdalne wywoływanie procedur (RPC) między serwisami. 

• Protokół komunikacyjny – HTTP/2 
• Formaty danych – binarny format danych np. JSON 
• Komunikacja – synchroniczna oraz asynchroniczna 

Komunikacja asynchroniczna polega na przesyłaniu komunikatów między serwisami bez oczekiwania na natychmiastową odpowiedź. To podejście jest szczególnie przydatne w przypadku operacji, które mogą trwać długo czas lub gdy serwisy nie muszą oczekiwać na odpowiedzi. 

W praktyce, wybór między REST, gRPC a komunikacją asynchroniczną zależy od wymagań projektu, a często systemy mikroserwisowe korzystają z kombinacji tych podejść w zależności od specyfiki danego przypadku użycia. 

Mikroserwisy Java w praktyce – narzędzia i frameworki 

W architekturze mikroserwisowej używa się różnych narzędzi i frameworków do ułatwienia implementacji, zarządzania, monitorowania i testowania mikroserwisów.  

Spring Boot, Micronaut i Quarkus 

Spring Boot, Micronaut i Quarkus to trzy popularne frameworki stosowane w kontekście budowy mikroserwisów w języku Java. Każdy z tych frameworków ma swoje unikalne cechy i zalety. Poniżej przedstawiamy ich krótką charakterystykę. 

Spring Boot to jedno z najbardziej popularnych narzędzi do tworzenia mikroserwisów w języku Java. Jest częścią ekosystemu Spring, który dostarcza rozbudowane narzędzia do budowy różnych rodzajów aplikacji. 

Zalety Spring Boot: 

• Bogate wsparcie dla wstrzykiwania zależności (DI). 
• Duża liczba modułów ułatwiających rozwój aplikacji, takie jak Spring Security, Spring Data, Spring Cloud, itp. 
• Aktywna społeczność i duże wsparcie dokumentacyjne. 
• Stosunkowo prosty do nauczenia się, szczególnie dla deweloperów z doświadczeniem w ekosystemie Spring. 

Przykłady zastosowania Spring Boot: 

• Rozbudowane systemy korporacyjne 
• Aplikacje webowe 

Micronaut jest frameworkiem zaprojektowanym z myślą o budowie lekkich, szybkich i efektywnych mikroserwisów w Javie. Jest kompatybilny z Java mikroserwisy, Kotlin i Groovy. 

Zalety Micronaut: 

• Niskie zużycie pamięci i szybki czas uruchamiania. 
• Wstrzykiwanie zależności i generowanie kodu odbywają się w czasie kompilacji, co przyczynia się do efektywności działania. 
• Wsparcie dla wielu bibliotek i standardów Java. 

Przykłady zastosowania Micronaut: 

• Aplikacje serverless 
• Aplikacje czasu rzeczywistego 

Quarkus to dedykowany framework Java stworzony z myślą o budowie zoptymalizowanych aplikacji, zwłaszcza w kontenerach i chmurze. 

Zalety Quarkus: 

• Bardzo krótki czas uruchamiania i niskie zużycie pamięci. 
• Zoptymalizowany dla środowisk kontenerowych, co sprawia, że jest idealny dla mikroserwisów. 
• Wsparcie dla wielu standardów Java i integracja z ekosystemem Quarkus Extensions. 

Przykłady zastosowania Quarkus: 

• Funkcje aplikacji serverless 
• Aplikacje chmurowe 

Bezpieczeństwo mikroserwisów – autentykacja i autoryzacja 

Bezpieczeństwo mikroserwisów jest kluczowym aspektem w projektowaniu i wdrażaniu systemów opartych na architekturze mikroserwisowej. Autentykacja i autoryzacja to dwa główne elementy zabezpieczające mikroserwisy przed dostępem nieupoważnionych użytkowników. 

Autentykacja jest procesem potwierdzania tożsamości użytkownika, aplikacji lub systemu. W kontekście mikroserwisów, autentykacja jest niezbędna do upewnienia się, że osoba lub komponent próbujący uzyskać dostęp do zasobów systemu jest tym, za kogo się podaje.  

Autoryzacja określa, jakie czynności lub zasoby dana tożsamość ma prawo wykonywać lub uzyskiwać dostęp do nich. W mikroserwisach istotne jest precyzyjne zarządzanie uprawnieniami, aby uniknąć nieuprawnionego dostępu do zasobów. 

Warto zaznaczyć, że skuteczne zarządzanie autentykacją i autoryzacją w mikroserwisach wymaga holistycznego podejścia, uwzględniającego zarówno mechanizmy uwierzytelniania, jak i odpowiednie polityki dostępu. 

Strategie zabezpieczeń i implementacja OAuth 2.0 

Implementacja OAuth 2.0 w mikroserwisach obejmuje kilka kluczowych aspektów: 

• Bezpieczne przekazywanie tokenów 
• Udzielanie ograniczonych uprawnień 
• Bezpieczne przechowywanie tokenów 
• Identyfikację i autentykację 
• Ochronę danych klientów 
• Ochronę przed atakami CSRF 
• Implementację mechanizmów kontroli dostępu 

Przeprowadzenie skutecznej implementacji Oauth 2.0 w mikroserwisach wymaga: 

• Rejestracji aplikacji klienckiej 
• Implementacji procesu autentykacji 
• Generowania i weryfikacji tokenów 
• Zabezpieczenia przeciwko atakom 
• Integracji z mechanizmami kontroli dostępu 
• Monitorowania i logowania 
• Regularnych aktualizacji oraz przeprowadzania audytów 

Implementacja OAuth 2.0 w mikroserwisach wymaga ścisłego przestrzegania standardów bezpieczeństwa oraz uwzględnienia specyfiki architektury mikroserwisowej. Dbałość o każdy z wymienionych aspektów pozwoli na skuteczne zabezpieczenie systemu przed potencjalnymi zagrożeniami. 

Testowanie mikroserwisów – jak zapewnić niezawodność kodu? 

Testowanie mikroserwisów jest kluczowym elementem procesu rozwoju oprogramowania, a jego celem jest zapewnienie niezawodności, wydajności i poprawności funkcji mikroserwisów. 

Testy jednostkowe, integracyjne i kontraktowe 

Do najpopularniejszych strategii i praktyk zapewniania niezawodności kodu mikroserwisów zaliczamy testy jednostokowe, integracyjne oraz kontraktowe. 

Testy jednostkowe weryfikują poprawność działania indywidualnych komponentów lub funkcji kodu. Wykonywane są na najniższym poziomie abstrakcji, na poziomie pojedynczych klas, funkcji lub metod. Cechują się szybkością wykonania i łatwą automatyzacją. Dobrze sprawdzają się podczas badania poprawności działania izolowanej jednostki kodu.  

Testy integracyjne weryfikują poprawności współpracy między różnymi komponentami lub mikroserwisami. Skupiają się na interakcji pomiędzy komponentami. Sprawdzają, czy integracja różnych jednostek kodu jest zgodna z oczekiwaniami oraz pomagają wykryć potencjalne problemy związane z komunikacją między mikroserwisami. 

Testy kontraktowe wykorzystywane są do weryfikacji zgodności umów (kontraktów) pomiędzy mikroserwisami. Skoncentrowane są na weryfikacji interfejsów komunikacyjnych pomiędzy mikroserwisami. Sprawdzają, czy mikroserwisy przestrzegają ustalonych umów dotyczących komunikacji oraz umożliwiają identyfikację potencjalnych konfliktów między producentem a konsumentem interfejsu. 

W skomplikowanych systemach mikroserwisowych, skoncentrowanie się na tych trzech rodzajach testów, zapewniając jednocześnie automatyzację i ciągłą integrację, pomaga utrzymać niezawodność i poprawność funkcji każdego mikroserwisu oraz zabezpieczyć integralność interakcji między nimi. 

Deployment mikroserwisów – od kontenerów do orkiestracji 

Proces deploymentu mikroserwisów obejmuje wdrożenie i uruchomienie aplikacji mikroserwisowej w środowisku produkcyjnym. W środowisku mikroserwisów, popularne podejścia do deploymentu obejmują użycie kontenerów oraz orkiestracji kontenerów. 

Docker, Kubernetes i ich rola w mikroserwisach 

Docker i Kubernetes to popularne narzędzia w ekosystemie konteneryzacji i orkiestracji, które odgrywają kluczową rolę w implementacji mikroserwisów. Docker wykorzystywany jest do konteneryzacji, a Kubernetes do orkiestracji kontenerów. 

Docker umożliwia konteneryzację aplikacji, co oznacza, że każdy mikroserwis jest opakowywany w lekki, przenośny kontener. Kontenery zawierają aplikację, zależności oraz konfigurację, izolując je od środowiska, w którym są uruchamiane. Dzięki Dockerowi można zapewnić jednolitość środowiska, co eliminuje problemy związane z różnicami między środowiskiem deweloperskim, testowym a produkcyjnym. Deweloperzy pracujący nad różnymi mikroserwisami mogą korzystać z tych samych kontenerów. Docker ułatwia wdrażanie mikroserwisów na różnych środowiskach, co przyspiesza cykl życia aplikacji od etapu deweloperskiego do produkcji. Kontenery Docker zapewniają izolację, co oznacza, że każdy mikroserwis działa niezależnie, bez wpływu na inne mikroserwisy. To umożliwia skalowalność i zwiększa niezawodność systemu. 

Kubernetes to zaawansowane narzędzie do orkiestracji kontenerów. Zarządza cyklem życia kontenerów, ich replikacją, skalowaniem, monitorowaniem i przywracaniem po awarii. Kubernetes umożliwia łatwe skalowanie mikroserwisów w zależności od obciążenia. Automatyczne dodawanie lub usuwanie kontenerów zapewnia elastyczność i efektywność zasobów. Kubernetes dba o wysoką dostępność aplikacji poprzez automatyczną replikację i równoważenie obciążenia. W przypadku awarii, nowe instancje mikroserwisów są automatycznie uruchamiane. Konfiguracja mikroserwisów w Kubernetes jest zapisywana w formie deklaratywnej, co ułatwia zarządzanie i aktualizację konfiguracji bez przerywania działania systemu. Kubernetes oferuje wbudowane mechanizmy monitorowania i logowania, co ułatwia śledzenie wydajności i identyfikowanie ewentualnych problemów z mikroserwisami. Kubernetes pozwala na dystrybucję ruchu między różnymi wersjami mikroserwisów, co umożliwia płynne wdrożenia i aktualizacje bez zakłóceń w działaniu aplikacji. 

Docker i Kubernetes razem tworzą potężne narzędzia do budowania, wdrażania i zarządzania mikroserwisami. Docker dostarcza jednolite środowisko kontenerowe, podczas gdy Kubernetes oferuje zaawansowane funkcje orkiestracji, pozwalając na efektywne zarządzanie i skalowanie mikroserwisami w dynamicznym i wymagającym środowisku produkcyjnym. Współpraca tych dwóch narzędzi przyczynia się do skutecznego wdrażania i utrzymania mikroserwisowej architektury. 

Monitorowanie i logowanie w mikroserwisach Java 

Monitorowanie i logowanie w mikroserwisach Java są istotne dla utrzymania zdolności do śledzenia, diagnozowania i optymalizowania wydajności oraz stabilności systemu. 

Dzięki monitorowaniu i logowaniu w mikroserwisach możliwe jest identyfikowanie i rozwiązywanie problemów oraz optymalizacja wydajności. Kombinacja skutecznych metryk, monitorowania i logowania stanowi istotny element utrzymania mikroserwisów w dobrej kondycji. 

Narzędzia do śledzenia i diagnostyki 

Do śledzenia i diagnostyki mikroserwisów wykorzystuje się dedykowane aplikacje. Istnieje wiele narzędzi, które pomagają w tych zadaniach. Poniżej przedstawiamy kilka popularnych narzędzi do śledzenia i diagnostyki w kontekście mikroserwisów. 

Narzędzia do śledzenia: 

• Zipkin  
• Jaeger  
• OpenTelemetry  

Narzędzia do diagnostyki: 

• Spring Boot Actuator 
• Micrometer 
• Prometheus 
• New Relic 
• Dynatrace  

Przyszłość mikroserwisów – trendy i kierunki rozwoju 

Środowisko IT jest niesamowicie dynamiczne, a trendy i kierunki rozwoju mikroserwisów szybko ewoluują. Aktualnie najpopularniejszymi trendami rozwoju, które będą eksploatowane w przyszłości są mikroserwery w chmurze oraz wykorzystanie podejścia serverless. 

Mikroserwisy w chmurze i serverless 

Mikroserwisy w chmurze to podejście, w którym aplikacje oparte na mikroserwisach są hostowane i zarządzane w środowisku chmurowym. Wykorzystanie chmury do wdrażania mikroserwisów wprowadza szereg korzyści związanych z elastycznością, skalowalnością, dostępnością i usługami oferowanymi przez dostawców chmur. 

Serverless Computing to podejście do budowy i wdrażania aplikacji, w którym infrastruktura jest zarządzana automatycznie przez dostawcę chmury. Mikroserwisy mogą korzystać z funkcji serverless, aby skoncentrować się na kodzie i nie martwić się o infrastrukturę. W tym modelu, zasoby są dynamicznie przydzielane, a jednostką podstawową jest funkcja (funkcja serverless). Główne cechy serverless to brak konieczności utrzymywania serwerów, automatyczne skalowanie i płatność tylko za faktyczne zużycie zasobów. Serverless jest szczególnie atrakcyjny dla projektów, które wymagają elastyczności, skalowalności i szybkiego czasu wdrożenia.